او را دوست دارم بی آنکه بدانم چرا؟!

وقتی شب از راه می رسد
و همه جا را سکوت فرا می گیرد من در گوشه ای می نشینم و به آسمان  می نگرم.
آسمان بی ریا مرهم دردهایم در تاریکی شب است.
خاطراتم را مرور می کنم دردهایم را به آسمان  پر ستاره می گویم.
همین برایم کافی است...
چون می دانم هزاران هزار چشمک زن حرفهایم را می شنوند.
 شب را دوست دارم زیرا با سکوتش به درد دل من گوش می کند
و دم نمی زند تا من بتوانم به راحتی با او سخن بگویم تا قلبم که در تب و تاب است آرام گیرد.
آری باز هم شب رسید.
 او که در دوران بی کسی به دادم می رسد او که همراه همیشگی من در مواقع دلتنگی است.
آری این دوست خوبم با تمام سیاهیش دلی دارد به وسعت دریا و پاکی آینه. آمدنش مرا آرام می کند
باز هم با آمدنش مرا یاد خاطرات تلخ و شیرین گذشته می اندازد که همچون خطی از مقابل  چشمانم عبور می کند.
امشب هم مثل شبهای پیش مرا یاد خاطراتم انداخت.
بله امشب از قاب خیس پنجره تا تنها شدن خود به خاطر هیچ و پوچ حرف می زنم.
امشب از این دل بی کس خود می نالم.
روزگاری را در به یاد ماندن و زنده نگه داشتن تمام خاطرات عشقمان گذراندم. آخر چه شد؟
او که بر تمام حرفها سکوت می کرد ، او که ادعای عاشقی می کرد ، همه چیز را پایان داد ،
بی آنکه بداند تمام زندگیم است و بدون او بر من چه خواهد گذشت.
آن روز در دفتر خاطراتم نوشتم این از آن گذشته هاست که می گویند هیچ وقت از یاد آدم نمی رود!
آری با جملاتی فریبنده مرا به ظاهر آرام کرد و  خداحافظی کرد...
اکنون تنها و بی کسم
بدون عشق خواهم مرد...
مرگ تدریجی من پایان تمام عهدهایی است که برای رسیدن به آرزوهایمان لحظه شماری می کردیم.
حال تک و تنها به تکرار غریبانه ترین جمله ی قرن به او می اندیشم.
او را دوست دارم بی آنکه بدانم چرا؟!