وداع

وداع ...

همیشه از آغاز ترسیده ام ...

لرزیدن دو دل ، دوخته شدن دو نگاه به هم و تپیدن دیوانه وار دو قلب ...

چگونه می توان در برابر تقلای دلها ایستادگی کرد ؟

دیر یا زود باید آغاز را باور کرد !

چگونه باور کنم آغازی بی پایان را ؟

برای من عاشق جز باور این آغاز راهی نیست ...

گرچه از آغاز ترسیده ام ،

اینک از پایان می هراسم ...

انگار آدم عاشق باید همیشه در هراس باشد !

وداع پایان تلخی ست بر آغاز این راه ...

آه ... این وداع عجب واژه ی بی رحمی ست ،

می سوزاند دل را ،

می شکند قلب را ،

و پایان می بخشد دیدار رخ یار را ...

اینک ای معشوقه ی من ،

به یاد آور سوگندمان را در آغاز این راه ،

که هیچگاه واژه ی " وداع " را نمی شناسیم !

روزهای دوری دلیلی بر وداع نیست ...

بگذار این روزهای دوری بگذرد ،

که این روزها نیز گذرا ست !

اینک در این روزهای دوری " سکوت و اندیشه " یاریگرمان خواهد بود ،

پس بگذار در سکوت به نیکی اندیشه کنیم ...

باشد که قدر یکدیگر را بیشتر بدانیم !