کلبه تنهایی
به نام آن که اشک را سردار عشق آفریدکلبه تنهایی
به نام آن که اشک را سردار عشق آفریدتو بگو تا که همه بشناسند که چه بد دنیایی ست
زندگی باید کرد اما به چه جرم ؟
به گناه شب پر عشق و طنین ؟
به گناه بغلی از هوس و عشق و عطش ؟
به گناه زن و مردی که تو را علت آن شب دانند ؟
آن شب ناخواسته
آن شب پر ز هوس
آن شب ساده و آرام و خموش...
آن شبی که دل تو هیچ در آن دخل نداشت
تو نمی خواستی و هیچ نمی دانستی
که در این گیتی ظلمانی نور " که چه بد دنیایی ست "
چه بسا منتظر اشک تو اند
تو تولد یافتی ...
همه از گریه ی تو خندیدند
تو به زار افتادی
باز هم خندیدند
به چه جرمی سر ما را ببریند در منزل عشق؟
هلمان دادند در خانه ی غم؟
همه را در قفس دار تهی انداختند؟
تو بگو
تو بگو ای شبه رویایی
تو که از آل بنی دنیایی
تو بگو تا به کدامین گنه از قافله ماندیم برون ؟
تو بگو آدم از آن سیب چرا پس نگذشت؟
که چرا سایه ی شیطان به همه می تابد ؟
از همان روز ازل تا به روز ابدی
که چرا عشق تولد یافت و در همان کودکی از دنیا رفت؟
تو بگو تا که همه بشناسند که چه بد دنیایی ست
که بدانند همه...
"به چه جرمی زندگی باید کرد ؟"
